අද වන විට ලංකාවේ ජාත්‍යන්තරයෙන් නම් කර ඇති විවිධ වූ කාණ්ඩයන් යටතේ නිශ්චිත දිනයට නොවුනත් විවිධ වූ සැමරීම් සිදුවෙමින් තියෙනවා. මෙය ඉතා හොඳ ක්‍රියාවක්. නමුත් අනෙකුත් රටවලට සාපේක්ෂව බලන කල අප රටේ සිදුවන්නේ ඊට වඩා හාත්පසින් වෙනස් යමක්. අවාසනාවකට එය තේරුම් ගැනීමට වඩා තේරුම් කර දීමට අපහසු තත්ත්වයකට රට පත් වෙලා තියෙනවා. ඕනෙම කෙනෙක්ගෙන් අද රටේ තත්ත්වය ගැන ඇහුවොත් දුෂිතයි පිරිහිලා ආදී ප්රකාශ මාධ්‍ය තුළ දකින්නට පෙනෙන්නට තියෙනවා. නමුත් එහෙම කියන ජනතාවම ඉහත කී ජාත්‍යන්තරයෙන් අපට හඳුන්වා දුන් ගුරු දින, ළමා දින, වැඩිහිටි දින, මවගේ දිනය, පියාගේ වැනි දිනයන්හි සිදුවන උත්සව අවස්ථාවන් සාමාන්‍ය ජනතාව මෙන්ම රාජ්‍ය සේවය, උගතුන් විද්වත් යැයි කියා ගන්නා කොටස් මෙය ඉතා අගය කරමින් රූපවාහිනී, සමාජ මාධ්‍ය ජාලා තුළ කතා කරනවා දකින්නට ලැබෙනවා. වසර ගණනාවක් මෙම සැමරීම් දිනයන්හි ඇති වටිනාකම හා නොවටිනාකම් පිළිබඳව කවර පූජකයෙකු, වෘත්තිකයෙකු, සමාජ මනෝ විද්‍යාඥයෙකු හෝ දේශපාලකයකු කතා නොකිරීම නිසා මෙසේ ලිවීමට සිත් විය. මේ පිළිබඳව දශකයකට වැඩි කාලයක් ලියමින් කියමින් ලද අත්දැකීම් නිසා නැවතත් ලියා තැබීමට අදහස් කළෙමි. මේ පිළිබඳ බහුතර ජනතා මතය මා සමග නොවන බව ද ඉහත කී පුද්ගලයන් මේ පිළිබඳ කතා නොකරන්නේ ද ඒ නිසා බව මා ලද අත්දැකීමෙන් දනිමි.
මොකක්ද මේ සැමරුම් වල අර්ථය. විදේශීය රටවල නිදසුනක් ලෙස ළමා දිනය ගත්විට ඒ සඳහා වූ ළමා අධ්‍යාපන විශේෂඥයන් ළමා මනෝ විද්‍යාඥයන් සමාජ විද්‍යාඥයන් එක්රැස්ව සකසන ලද වැඩපිළිවෙළක වාර්ෂික ප්‍රගතිය සංඛ්‍යාත්මක සහ වාර්තාමය ලෙස ප්‍රකාශයට පත්කොට වසරේ එක් දිනක් එහි සාර්තකත්වය සංකේතාත්මකව සැමරීමක් සිදු කරයි. එවැනි රටක සංඛ්‍යා ලේඛන දත්ත තොරතුරු ක්ෂණිකව ලබා ගැනීමට අදාල රාජ්‍ය ආයතනයන්ගේ වෙබ් අඩවිවල ප්රදර්ශනය කරයි. ඊට අමතරව තවත් විස්තර අවශ්‍ය නම් අදාල ආයතනයන්ට කතා කිරීමෙන් අපහසුවකින් තොරව සුහදව ලබා ගැනීමේ හැකියාවක්ද ඇත. ඒ අනුව ඔවුන් ලබාගන්නා තොරතුරු රටේ දරුවන්ගේ අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් නැවත නැවතත් සංශෝධනය වේ. එයයි එක දිනයක සැමරුම.
දැන් අපි බලමු ලංකාවේ ළමා දිනය සමරන ආකාරය. මේ සඳහා ඇති රාජ්‍ය ආයතන වල තොරතුරු සංඛ්‍යාලේඛන ලබාගැනීමට නිසි ක්‍රමවේදයක් නැත. ඔවුන්ගේ වෙබ් අඩවි වල ඇත්තේ ඉදිරියට කිරීමට නියමිත වියදම් සැලසුම් සහ දේශපාලන බලාධිකාරිය සමග සිදුකරන ලද දෑවැන්ත උත්සව වල ඡායාරූප පමණි. ළමා දිනයක් සැමරීමට තරම් ළමයින්ට අධ්‍යාපනය ලැබීමේ තබා නිදහසේ පාරේ ගමන් කිරීමේ හැකියාවක්වත් අද තිබේද? වර්තමානයේ ලංකාවේ ඇගයීම සහ සැමරීම සඳහා අත්‍යවශ්‍ය අංගය වන්නේ නර්තනයයි. ඒ සඳහා මුල් පෙළ ගැස්ම සිදු කරන්නේ රූපවාහිනී නාලිකා මගින් ගායන නර්තන තරග පවත්වා මිලියන ගණන් තෑගි දෙමින් එම දරුවන්ට අසීමිත ප්‍රසිද්ධියක් ලබා දෙමින් අනෙකුත් දරුවන්ට ද ඒ සඳහා පෙළඹවීමක් සිදුකරයි. දෑවැන්ත මුදල් සම්භාරයක් මේ සඳහා වැය කරද්දී රටේ දරුවන්ගේ මන්ද පෝෂනය වැඩි වෙමින් ඇත. දෙමාපියන්ද, පාසල් මට්ටමින් ළමයාගේ හැකියාව මත නොව මිල මුදලින්පණිවිඩ sms මගින්, බැනර් ප්රදර්ශනය ජයග්‍රහණය සඳහා කටයුතු කරයි. ඒ සඳහා ජංගම දුරකථන මාධ්‍ය ජාලාද, රූපලාවන්‍ය නිෂ්පාදකයන්ද, ඊට අදාළ එවැනි ආයතන අනුග්‍රහකත්වය දක්වන්නෙ එතුලින් ඔවුන්ට ලැබෙන්නාවූ ආර්ථික වාසි වෙනුවෙනි. අතිශය දුෂ්කර ප්‍රදේශයක වරක් මා සහභාගි වූ උත්සවයකදී රූපවාහිනී නර්තන වැඩසටහනක අවසන් වටයට තේරී පත් වී සිටි කුඩා දියණියකගේ නර්තනයක් ඉදිරිපත් විය. එය නැරඹූ ප්‍රධාන අමුත්තා එම නර්තනය නැවතත් ඉදිරිපත් කරන ලෙස ඉල්ලීමක් කළේය. නමුත් එම දැරිය ගේ නර්තනය අංගචලනය එම කුඩා දරියගේ වයසට නොගැළපෙන මෝරාගිය බවක් ඔවුන්ට නොතේරුණි. කෙසේ වෙතත් එම නැටුම් පුහුණු කල ගුරුවරයාට ද මෙහිදී වේදිකාවට කැඳවා විශේෂ ස්තුතියක් ද සිදු විය.
මෙයිනුත් නොනැවතෙන නර්තනය රටේ ප්‍රධාන පුරවැසියාද එක්තරා පාසලක දී පවසන්නේ මා සෑම වර්කයකම නර්තන දැක්කා නමුත් k pop නර්තනය මේ පාසලේ දැක්කෙ නෑ . ඊලග පාර එනකොට එකත් ඇතුලත් කරන්න කියාය. දැන් අපේ රටේ පාසල් අධ්‍යාපනයට අවශ්‍ය k pop නර්තනයද?
වරක් ප්‍රසිද්ධ සිංහල ටියුෂන් ගුරුවරයෙක් තමන්ට සෙක්ස් ඇරියස් එකක් ඇති බව රූපවාහනිය ඉදිරියේ පැවසීය. ඔහුගේ මතය අනුව ගංජා පානය, ශිෂ්‍යයින් සමඟ මත්පැන් පානය සමාජයේ සිදු විය යුතු බවයි. එවැනි ඡායාරූපද ඔහු විසින් සමාජ මාධ්‍ය වල පල කරනුද දැකිය හැකිවිය. එවැනි ගුරුවරුන්ගෙන් පැවත ආ ශිෂ්‍යයෝ අද ගුරුවරුන් අද්‍යාපන විශේෂඥයන්, රටේ පාලන තන්ත්‍රයට සම්බන්ධ වී වත්මන් සමාජ රටාව උඩු යටිකුරු කරමින් සිටින්නට පු`ඵවන.
එතරම්ම පිරුහිණු සමාජයක් සහ එයටම දොස් තබමින් ඒවාම අනුමත කරන සමාජයක් (21/10/2023)
Comments
Post a Comment